Aan de vooravond van bevrijdingsdag is deze wel toepasselijk.
Toen ik medio september 2009 besloot om professionele hulp in te schakelen kon ik nog niet vermoeden wat de uitkomst zou zijn. Wel was duidelijk dat als ik er niets aan deed, ik mijn relatie met mijn partner ging verliezen. Voor die tijd had ik haar al veel verdriet aangedaan en zaten we zeker niet gelijkwaardig in de relatie. Zij zorgde voor de dagelijkse gang van zaken en ik, ik zat achter de pc.
Ook mijn kinderen waren vaak het lijdend voorwerp. Omdat vader gefrusteerd was omdat het niet naar zijn zin ging werd dit op de kinderen afgereageerd. Elke fout genadeloos afgestraft, geen oog meer voor het positieve dat ze brachten. Ik schrok ook af en toe van mijn eigen uitspattingen. Had geen oog voor de negatieve vorming.
Terwijl we een seksuologe bezochten voor behandeling deed ik online de cursus; "Kop op Ouders". Een cursus waarbij huiswerk gemaakt werd en wekelijks een begeleide chatsessie plaatsvond. Al snel werd me duidelijk dat mijn opvoedingspatroon niet het enige juiste was. Door kinderen meer volwassen te benaderen, als gelijke partner en om ze duidelijke uitleg te geven van bepaalde aktie's kregen zij ook meer respect voor mij. Uit de cursus bleek de negatieve vorming. Kinderen van ouders met een verslaving gingen zich volgens bepaalde theoritische patronen gedragen.
De clown, alles weglachend en grapjes makend om zo zijn onzekerheid weg te drukken en om in de gunst te geraken. De verzorger, bekommerend om andersmans leed en zichzelf wegcijferend om er maar voor te zorgen dat de ander niets te kort komt. Ook daar was ik erg van geschrokken.
Het opvoedingspatroon van mijn eigen ouders had ik doorgegeven aan mijn eigen kinderen. En als ik niet oplette zouden ze zich net zo vormen zoals ik dat gedaan had. Weinig sociaal bewogen, in zichzelf kerend en weinig rekening houdend met een ander.
Omdat ik in mijn eigen wereldje leefde maakte ik een ontwikkelingsstop. Nare ervaringen werden weggemasturbeert in plaats van ze te delen met anderen en hiermee om te gaan. Voelen met mijn lichaam deed ik niet, ik zette het weg in mijn hoofd.
De familieopstelling maakte veel dingen duidelijk. Mijn relatie met mijn vader was compleet verstoord. Ik werd agressief tegenover hem, waarom luisterde hij niet? Waarom kreeg ik niet mee wat hij voelde of meemaakte? Ik deed hetzelfde. Ik was de pleaser. Als ik zijn aandacht wilde roepte ik hem bij zijn naam. Want naar papa werd niet geluisterd.
Later in de therapie ging ik het meer bij mezelf zoeken. Niet de zondebok zoekende maar meer oplossings gericht kijken hoe het beter kon.
Inmiddels had ik een aantal boeken gelezen over de materie en werd me steeds meer duidelijk waar de kneep lag. In zat in mijn hoofd en luisterde niet naar mijn lichaam. Ik voelde het niet. Zelfs tijdens de laatste sessie van de mannengroep werd ik flink uitgedaagt. Maar ik reageerde niet kwaad zoals men verwacht had, maar heel cool en vol begrip voor de ander. Mijn eigen gevoelens deden er niet toe.
Zo kwam ik via een massagecursus terecht bij een vrouw die een soort van haptonomische behandeling gaf, maar dan met een spirituele setting. Ze kwam direkt bij de kern. En ik voelde weer kracht. Ik werd creatief en zag weer volop mogelijkheden voor mezelf. Ik voelde mezelf weer.
Het was een lange weg en de uitkomst misschien niet naar ieders tevredenheid. Maar ik ben gelukkig geklommen uit het dal van geen zelfrespect. Het gevaarlijke dal dat binnen onze familie al twee slachtoffers kende. Niet ik. Ik ben BEVRIJD.
"Het is geen wonder dat we vaak de schok van een persoonlijk drama nodig hebben om onze spiritualiteit vrij te maken."
Mira Kirshenbaum.
