ILLUMINATI

39

Een geluksgetal is een getal waarvan men aanneemt dat dit geluk brengt.

Voor mij is dat, gek genoeg overigens, 13. 

Het getal 3 is in de getallensymboliek een heilig getal.

"Driemaal is scheepsrecht"

3x13 = 39

Ik had hier willen schrijven over een collega van me, die, tijdens het zwemmen in de middagpauze verdronken is. Wat ik hem benijdde dat hij zonder dat hij zelf die keuze hoefde te maken teruggenomen is door het water. 

Water, iets waar ik bewondering voor heb gekregen tijdens mijn vakantie. Aan de rivier de Lot waar wij zaten zat zoveel leven dat je het gewoon eruit kon plukken. 

Nee, niet door ophanging, zoals mijn Oom al heeft gedaan. Het lijkt me verschikkelijk voor nabestaanden om zo iemand te vinden. Radeloos in zijn aktie's, een onomkeerbare beslissing gemaakt. Ik kreeg het wel al eens voor mijn voeten. Een eufemisme van een galg en een krukje waarbij ik het krukje zelf eronder uit geschopt zou hebben. 

Als zelfbescherming heb ik mijn partner een belofte gedaan. Misschien maar goed...

De gevoelens zijn te verklaren, primaire afweer vanwege pijn uit het verleden maakt dat je depressief word. En misschien niet alleen de pijn uit het verleden, maar ook de pijn die je anderen door domme acties of niet uitgevoerde acties hebt aangedaan. Het moeilijk om je dan weer op de been te krijgen.. 

 Iets wat ik fysiek als zodanig ervaren heb met mijn spit aanval. Het kostte veel pijn om weer te gaan staan. Iets wat je normaal toch als vanzelfsprekend neemt. Is dit dan mijn fysieke pijn voor die primaire afweer? 

Toevoeging maandag 3-9-2012

Waarom heb ik steeds het idee dat ik niet ouder ga worden als 39?

Vandaag veel pijn gevoeld. Een vriendin die ik in de steek heb gelaten terwijl er een beroep op mij gedaan werd. Een andere vriendin die ik aan het randje van de afgrond heb gebracht met mijn eigen aandachtsakties.

Van het weekend de vakantiefoto's van vroeger doorgenomen. Overal staat een onschuldig meisje te stralen. Nu is ze moe van het mij bijstaan. Wat heb ik die meid aangedaan..??

Gisteren weer naar mijn ouders geweest. Ze nemen nog eens niet de moeite om me te bellen dat de moeder van mijn zwager is overleden en dat ze daar naar de begrafenis zijn geweest.

Ach ze nemen uberhaupt niet de moeite om te checken hoe het met me gaat. Een afspraak voor een oldtimershow is veel belangrijker. 

PIJN

Het is alweer even geleden dat ik een blog geschreven heb. In die tussenliggende periode is voor mij ook heel veel gebeurd, het was bijna niet bij te houden. Nu heb ik weer wat rust en wil ik de wezenlijke dingen weer graag delen, ik moet het gewoon kwijt. En om de juiste mindsetting te creeeren;

http://www.youtube.com/watch?v=VwbtbfAnI80

In mijn streven om mezelf te vinden en om erachter te komen waar nu precies het probleem zit ben ik samen met mijn begeleider daarin begonnen met de PRI (Past Reality Intregration) therapie.

PRI  een methode die er van uit gaat dat verdrongen en ontkende gevoelens uit de jeugd bepalend zijn voor onze reacties als volwassene in het hier en nu. Als kind is men afhankelijk van ouders of verzorgers en deze mensen kunnen er simpelweg niet altijd zijn om het kind liefde, warmte en geborgenheid te geven. Dit bezorgt het kind verpletterende emotionele pijn, het krijgt immers niet wat het nodig heeft om te overleven. Het psychisch afweersysteem zorgt er voor dat die onverdraaglijke waarheid wordt verdrongen uit het bewustzijn en daardoor niet wordt gevoeld. Zo wordt een kind met een goed functionerend psychisch afweersysteem beschermd tegen elke emotionele pijn, hoe heftig ook, waardoor het in staat is de jeugd te overleven. Dat psychische afweersysteem blijft actief wanneer het kind volwassen (=onafhankelijk) is geworden.
Een situatie in het volwassen hier en nu doet onbewust denken aan pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden en de afweer wordt razendsnel geactiveerd. De oude afweermechanismen trachten nog steeds te beschermen tegen emotionele gevaren van vroeger, terwijl die gevaren nu niet meer levensbedreigend zijn. Zij laten mensen in het hier en nu dingen doen en denken die niet langer nodig zijn en die een negatieve invloed hebben op het eigen leven.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Past_Reality_Integration

Het doel is om na te gaan zodra je een afweermechanisme gebruikt welk symbool dit naar voren haalde en wat nu precies de pijn veroorzaakt. Een zogenaamde angel. Het vergt nogal wat opmerkzaamheid, want het gebeurt allemaal  razendsnel en onbewust.
Misschien dat het duidelijker word met een voorbeeld;

Zo had ik een goede vriendin van me belooft om te helpen met het klussen en overhuizen in haar nieuwe woning. En op een geven moment vroeg ze me ook specifiek om te helpen met het leggen van de vloer. Omdat ik ook beschikte over het gereedschap dat je daar voor nodig hebt leek het me een goed idee en een afspraak was dan ook gauw gemaakt. Echter, toen ik mijn partner hierover inlichtte, kreeg ik de wind van voren. Ze was het er duidelijk niet mee eens. Haar beweegredenen laat ik achterwege, die zijn nu ook even niet relevant.
Feit is dat ik duidelijk NEE op het request kreeg. Dat voelde direct als een afwijzing, een oneerlijke bejegening. Ik voelde dan ook boosheid, maar liet dat op dat moment niet blijken. Rustig hoorde ik de argumenten van mijn partner aan. Uit de 5 afweermechanismen praktiseerde ik er sowieso twee; Valse macht vanwege mijn boosheid en Ontkenning van behoeften door te gaan relativeren. Waarschijnlijk heeft zich er in een splitsecond ook nog Angst voor gedaan; ik was immers bang dat ik mijn vriendin niet kon gaan helpen.
In het voorbeeld is mijn partner het symbool, zij bracht bij mij een reactie teweeg dat mijn pijn uit mijn kindheid veroorzaakte. De afwijzing is dan de angel die de pijn veroorzaakt.

Ander voorbeeld; Omdat ik in de knoop zat met mezelf, ik voel me dan onrustig, concentratieverlies enz., had ik de behoefte aan contact met een goede vriend van me. Hij is op de hoogte van mijn problemen en af en toe beschouw ik hem ook als een soort van buddy; iemand waar ik even terecht kan als het mij te moeilijk word. Ik stuurde hem een smsje, en omdat ik weet dat hij continu zijn telefoon checkt, wist ik dat ik op korte termijn wel antwoord kon verwachten. Maar helaas bleef dat antwoord uit..
Als eerste kwam een soort Primaire afweer naar voren; zou hij me nu negeren omdat hij weet dat ik dit smsje verstuur vanwege mijn problemen en ben ik dan niet goed genoeg voor hem?? Met die laatse gedachte ging het al snel naar Valse Macht. Ik werd boos. Ben ik dan niet goed genoeg of zo? En als laatste berustte ik er maar in dat ik geen antwoord zou krijgen; Ontkenning van Behoeften.

Samen met mijn begeleider in deze gingen we dieper in op deze voorbeelden van het gebruik van de afweermechanismen. Om te komen tot de kern is het dan belangrijk dat je kunt aangeven wat je voelt, een lichamelijke gewaarwording, precies wanneer de afweermechanisme naar voren komen. En daar ligt nu net mijn manco. In eerdere blogs heb ik al aangegeven dat ik slecht voel met mijn eigen lichaam.
De pijn die bij een afwijzing optreed blokkeer ik vrijwel automatisch. Toen mijn begeleider vroeg of ik nog wat voelde bij deze situaties moest ik hem het antwoord dan ook schuldig blijven. Ik voelde de pijn niet.

Pijn die waarschijnlijk voort komt uit de afwijzing van mijn ouders?, omgeving?.. Mijn opa misschien, toen hij besliste dat mijn mooie bos krullen op jonge leeftijd niet mooi waren en mij geheel kaal schoor!!
Toen ik dit een vriendin van me vertelde, zij is heel gevoelig en heeft ook een eigenschap om met entiteiten contact te maken, brak ze bijna in huilen uit en voelde ze veel pijn. Terwijl ik gewoon rationeel erover vertelde..

Op de avond dat ik in principe met mijn vriendin had afgesproken te gaan klussen ging mijn partner met 1 van onze kinderen naar het circus, samen met ouders en kinderen uit ons dorp. Maar bij vertrek bleek dat men nog een kaartje overhad en kon ons ander kind ook mee.
Daarmee bleef ik alleen thuis en voelde me al snel eenzaam. Om de onrust te compenseren dan maar wat eten, gewoon wat voorhanden was op dat moment. Dan maar vroeg naar bed zodat als ik sliep ook niet verder hoefde te piekeren. Enige boosheid omdat ik nu nutteloos zat te kijken had ik wel, maar dat kwam nog sterker naar voren toen ik 's morgens de opmerking kreeg van mijn partner of ik me die avond wel goed voelde. Boosheid kwam nu opzetten en toen ik in de auto stapte om naar het werk te rijden kwam ook de PIJN. Echte pijn vanwege het feit dat ik een vriendin in de steek had gelaten, maar ook voelde ik gewoon de afwijzing. Onduidelijk van wie, maar ik voelde hem. Het maakte me dat ik stil in een hoekje wilde gaan zitten. Waar in mijn lichaam? Onduidelijk, mijn buik? Het gaf me wel een melangolisch gevoel en ik was erg verdrietig. Nu ik deze blog schrijf, 8 uur later, wil ik me nog het liefst afzonderen van iedereen, stilletjes verdwijnen.