De Ultieme TEST

Gisteravond werd ik gebeld. Het was een raar gesprek. De lijn was slecht en ik kon de ander maar half verstaan. Op een gegeven moment kreeg ik door wie het was en wat hij me wilde vragen..

Ik dacht even dat ik voor de gek gehouden werd. Maar als snel bleek dat het eigenlijk heel serieus was. Een verzoek, vraag richting mijn kant. 

En ik had dit verzoek graag gedeeld maar dit dient in een dergelijke discretie behandeld te worden dat ik er verder niet over uit kan wijden. 

"Onmogelijk" was een van mijn eerste gedachten toen ik de verbinding had verbroken. 

 

Waarom ik? En kan ik dit wel? Is het niet teveel? Maar als..? Ik begon meteen in beperkingen te denken. Allerlei argumenten aanvoeren waarom ik dit dan toch wel niet kon. 

Inmiddels heb ik in mijn "leerproces" begrepen dat je eigenlijk helemaal niet de zaken mag wegredeneren. Niet in je hoofd gaan zitten maar voelen met je lichaam. En daarom dat ik de keuze van ja of nee nu ervaar al de ultieme test! Dit besluit kan ik enkel maken met mijn gevoel. Daarmee zal ik moeten luisteren naar mijn lichaam wat het zegt. Of het goed voelt en belangrijk; of ik het wil..?? 

Omdat het in alle discretie besloten dient te worden heb ik niemand waar ik op terug kan vallen die me zegt wat ik moet doen.. En dat valt me best zwaar moet ik zeggen. 

Wel heb ik het idee dat het verzoek de (letterlijke) kroon is op mijn zoektocht naar mezelf. 

Moeilijk,moeilijk. We hebben herfstvakantie en omdat het weer wat slechter is EN omdat ik en mijn kinderen het leuk vinden gaan we vanmiddag naar de bioscoop! 

Heb ik jullie al ooit verteld wat de eerste film was die ik in de bioscoop heb gezien? 

SYMBOLEN

Misschien had hier een blog moeten staan; 40 jaar een nieuw begin. En zo voelde het ook op dat moment. Ik was sterk en kon alles aan. Maar laat u niet misleiden, ik ben nog steeds sterk. Maar dingen uit het verleden neem je toch mee en daar werd ik deze week pijnlijk op gewezen.
Pijnlijk omdat het me belemmert in mijn eigen zijn. Maar ook dat moet ik weer nuanceren want ik voel me meer dan ooit mezelf. Wat is het dan? Laat ik het als volgt proberen uit te leggen;

Symbool
het symbool zelfst.naamw.Uitspraak:   [sɪmˈbol] Verbuigingen:   sym|bolen (meerv.) beeld, ding, dier of bloem dat door jarenlange traditie of afspraak een speciale betekenis heeftVoorbeeld:   `De balans is het symbool van de rechtvaardigheid.

Bepaalde symbolen staan vast, zijn voor iedereen duidelijk. Een voor mij belangrijk symbool is de duif zoals ik als beschreven heb in mijn blog DIEREN(LEED). De duif staat voor vrede.

Andere symbolen zijn voor iedereen persoonlijk. Zo heb ik iets met Engelen. Zoals ik ook eerder beschreef ben ik ervan overtuigd dat er zoiets bestaat als een "guardian angel". Iets van een hogere macht die je beschermt. Of dat nu uit de cosmos komt of uit jezelf; doordat je b.v. je eigen richting bepaald in je leven. De Engel refereert mij aan de bescherming die ik voel van mijn oma aan mijn vaders kant. Ze zal niet letterlijk aan mijn zijde zijn, maar hetgeen wat ze me heeft geleerd of gebracht sterkt me in mijn zijn. Om bij de rode draad van dit verhaal te blijven, ze was voor mij als een coachende moeder. Bij haar voelde het altijd als thuis. Werd je gewaardeerd om wat je was en was er altijd een mate van betrokkenheid bij wat je deed.
De Engel refereert mij aan het vangnetje wat ik altijd gevoeld heb. Iets in mijn leerproces wat ervoor gezorgd heeft dat ik op mijn eigen benen kan staan en me zelfstandig voel. Dingen waar ik op kan vertrouwen in tijden dat het misschien wat minder gaat.

Van vroeger uit kwam ik eigenlijk best wel vaak in de kerk. En net zoals toen geld het nu voor mij als een plek waar ik even tot rust kon komen. Gedachten kon laten zijn voor wat ze waren. Afleiding zoeken in de bijbelse verhalen. Normen en waarden opdoen voor mijn verdere leven. Dit laatste uit zich in het feit dat als men mij vraagt wat ik het belangrijkste vind; dat men niet twijfelt aan mijn integriteit. Dat ik in mijn akties die ik doe nooit iemand opzettelijk wil kwetsen, integendeel.
Maar meer dan vroeger probeer ik altijd de schoonheid te zoeken in de kerk. Zo ook hedenmorgen in de familie viering.

Koor; bij het oppikken van het misboekje lag er een extra blaadje. De zangteksten van die dag. En toen de pastoor wilde beginnen met de mis werd het 1e nummer ingezet. Direct werd ik er door onroerd. Door het samenspel van iedere individuele zang kwam er een prachtig geluid voort in de akoestiek van de kerk. Prachtige ontwikkeling van de mens om zoiets puurs uit jezelf te kunnen voortbrengen. Heel aards.

De opkomende zon. De volgende foto is de daadwerkelijke weergave van die ochtend;

Het is altijd weer een prachtig gezicht om de opkomende zon te zien binnen komen door de glas in lood ramen. het geeft kleur en glans. En als men royaal met wierrook heeft gestrooid is goed de lichtbundel te zien zoals die door de ramen komt.

Vertaalt in het engels heet het Sunrise. En samen met het koor (wat ze ook praktiseert) is zij een symbool voor me die me herinnert aan het feit dat ik in de verslaving altijd de niet gevoelde moederliefde zocht. Om daarmee terug te komen bij mijn rode draad.
Elke herinnering aan dit symbool doet pijn bij me. Oude pijn van het niet geaccepteerd voelen van mijzelf. En elke keer als ik dit voel probeer ik te vluchten. In verslaving, in eten, in computer enz. Eerst ga ik me heel kinderlijk voelen en gedragen. Gelukkig herken ik het nu en kan ik het gedrag onder controle houden. Maar er waren tijden dat ik flink negatieve aandacht vroeg zoals alleen een klein kind dat kan doen.
Daarna is het voor mij erg moeilijk om uit die roes te komen. Meestal blijf je in kinderlijk gedrag zitten en is het in mijn geval erg moeilijk om mezelf te voelen. Je gaat je richten op wat anderen doen en dat vind je geweldig. Wil je ook, zonder te beseffen wat je nu precies zelf wilt.

Zo raakte ik bij een ander symbool, een vrouwelijk persoon, in de ban van BDSM. En ik zeg dit zonder oordeel. Of het goed of slecht is, maar voor mij werd het obsessief en dat was slecht. Ik noem dit nu puur als voorbeeld om aan te geven wat er met je gebeurt.

De laatste drie jaar, misschien wel vier, stonden voor mij in het teken naar een intensieve speurtocht naar de oorzaak van mijn problemen. Wellicht dat ik die nu gevonden heb. Geen liefde gevoeld, afwijzing van en door mijn moeder.


Maar hoe nu verder? Volgens de methode Past reality integration zou ik bij het voelen van de pijn dit moeten toelaten en de pijn duidelijker en intenser moeten voelen. Het afgelopen weekend was er voldoende gelegenheid toe. Of het nu kwam of mijn vrouw veel afwezig was, of dat ik veel herinnerd werd aan mijn symbolen, mijn ouders die geen oog voor mij hadden maar meer voor hun eigen problemen, maar ik voelde me niet mezelf. Zelf het vluchten naar pc of tv hielp niet meer. Gelukkig had ik de verantwoording over mijn kinderen en dat hield me goed op de been. En ging trouwens ook uitermate goed..!!
Maar eigenlijk had ik flink de pijn moeten voelen en dat was te moeilijk een opgave voor me. Het is tegengesteld aan mijn eigen natuurlijk gedrag. Je wilt sterk blijven. Om dat los te laten is het laatste stapje. Wellicht binnenkort als ik als soort van regressie terug ga naar Hannie om een derde familieopstelling bij te wonen.

Maar misschien belangrijker was wat mijn symbool tegen me zei; Je moet gaan leven in het nu, alleen wat er nu is is maakbaar...

ILLUMINATI

39

Een geluksgetal is een getal waarvan men aanneemt dat dit geluk brengt.

Voor mij is dat, gek genoeg overigens, 13. 

Het getal 3 is in de getallensymboliek een heilig getal.

"Driemaal is scheepsrecht"

3x13 = 39

Ik had hier willen schrijven over een collega van me, die, tijdens het zwemmen in de middagpauze verdronken is. Wat ik hem benijdde dat hij zonder dat hij zelf die keuze hoefde te maken teruggenomen is door het water. 

Water, iets waar ik bewondering voor heb gekregen tijdens mijn vakantie. Aan de rivier de Lot waar wij zaten zat zoveel leven dat je het gewoon eruit kon plukken. 

Nee, niet door ophanging, zoals mijn Oom al heeft gedaan. Het lijkt me verschikkelijk voor nabestaanden om zo iemand te vinden. Radeloos in zijn aktie's, een onomkeerbare beslissing gemaakt. Ik kreeg het wel al eens voor mijn voeten. Een eufemisme van een galg en een krukje waarbij ik het krukje zelf eronder uit geschopt zou hebben. 

Als zelfbescherming heb ik mijn partner een belofte gedaan. Misschien maar goed...

De gevoelens zijn te verklaren, primaire afweer vanwege pijn uit het verleden maakt dat je depressief word. En misschien niet alleen de pijn uit het verleden, maar ook de pijn die je anderen door domme acties of niet uitgevoerde acties hebt aangedaan. Het moeilijk om je dan weer op de been te krijgen.. 

 Iets wat ik fysiek als zodanig ervaren heb met mijn spit aanval. Het kostte veel pijn om weer te gaan staan. Iets wat je normaal toch als vanzelfsprekend neemt. Is dit dan mijn fysieke pijn voor die primaire afweer? 

Toevoeging maandag 3-9-2012

Waarom heb ik steeds het idee dat ik niet ouder ga worden als 39?

Vandaag veel pijn gevoeld. Een vriendin die ik in de steek heb gelaten terwijl er een beroep op mij gedaan werd. Een andere vriendin die ik aan het randje van de afgrond heb gebracht met mijn eigen aandachtsakties.

Van het weekend de vakantiefoto's van vroeger doorgenomen. Overal staat een onschuldig meisje te stralen. Nu is ze moe van het mij bijstaan. Wat heb ik die meid aangedaan..??

Gisteren weer naar mijn ouders geweest. Ze nemen nog eens niet de moeite om me te bellen dat de moeder van mijn zwager is overleden en dat ze daar naar de begrafenis zijn geweest.

Ach ze nemen uberhaupt niet de moeite om te checken hoe het met me gaat. Een afspraak voor een oldtimershow is veel belangrijker. 

PIJN

Het is alweer even geleden dat ik een blog geschreven heb. In die tussenliggende periode is voor mij ook heel veel gebeurd, het was bijna niet bij te houden. Nu heb ik weer wat rust en wil ik de wezenlijke dingen weer graag delen, ik moet het gewoon kwijt. En om de juiste mindsetting te creeeren;

http://www.youtube.com/watch?v=VwbtbfAnI80

In mijn streven om mezelf te vinden en om erachter te komen waar nu precies het probleem zit ben ik samen met mijn begeleider daarin begonnen met de PRI (Past Reality Intregration) therapie.

PRI  een methode die er van uit gaat dat verdrongen en ontkende gevoelens uit de jeugd bepalend zijn voor onze reacties als volwassene in het hier en nu. Als kind is men afhankelijk van ouders of verzorgers en deze mensen kunnen er simpelweg niet altijd zijn om het kind liefde, warmte en geborgenheid te geven. Dit bezorgt het kind verpletterende emotionele pijn, het krijgt immers niet wat het nodig heeft om te overleven. Het psychisch afweersysteem zorgt er voor dat die onverdraaglijke waarheid wordt verdrongen uit het bewustzijn en daardoor niet wordt gevoeld. Zo wordt een kind met een goed functionerend psychisch afweersysteem beschermd tegen elke emotionele pijn, hoe heftig ook, waardoor het in staat is de jeugd te overleven. Dat psychische afweersysteem blijft actief wanneer het kind volwassen (=onafhankelijk) is geworden.
Een situatie in het volwassen hier en nu doet onbewust denken aan pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden en de afweer wordt razendsnel geactiveerd. De oude afweermechanismen trachten nog steeds te beschermen tegen emotionele gevaren van vroeger, terwijl die gevaren nu niet meer levensbedreigend zijn. Zij laten mensen in het hier en nu dingen doen en denken die niet langer nodig zijn en die een negatieve invloed hebben op het eigen leven.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Past_Reality_Integration

Het doel is om na te gaan zodra je een afweermechanisme gebruikt welk symbool dit naar voren haalde en wat nu precies de pijn veroorzaakt. Een zogenaamde angel. Het vergt nogal wat opmerkzaamheid, want het gebeurt allemaal  razendsnel en onbewust.
Misschien dat het duidelijker word met een voorbeeld;

Zo had ik een goede vriendin van me belooft om te helpen met het klussen en overhuizen in haar nieuwe woning. En op een geven moment vroeg ze me ook specifiek om te helpen met het leggen van de vloer. Omdat ik ook beschikte over het gereedschap dat je daar voor nodig hebt leek het me een goed idee en een afspraak was dan ook gauw gemaakt. Echter, toen ik mijn partner hierover inlichtte, kreeg ik de wind van voren. Ze was het er duidelijk niet mee eens. Haar beweegredenen laat ik achterwege, die zijn nu ook even niet relevant.
Feit is dat ik duidelijk NEE op het request kreeg. Dat voelde direct als een afwijzing, een oneerlijke bejegening. Ik voelde dan ook boosheid, maar liet dat op dat moment niet blijken. Rustig hoorde ik de argumenten van mijn partner aan. Uit de 5 afweermechanismen praktiseerde ik er sowieso twee; Valse macht vanwege mijn boosheid en Ontkenning van behoeften door te gaan relativeren. Waarschijnlijk heeft zich er in een splitsecond ook nog Angst voor gedaan; ik was immers bang dat ik mijn vriendin niet kon gaan helpen.
In het voorbeeld is mijn partner het symbool, zij bracht bij mij een reactie teweeg dat mijn pijn uit mijn kindheid veroorzaakte. De afwijzing is dan de angel die de pijn veroorzaakt.

Ander voorbeeld; Omdat ik in de knoop zat met mezelf, ik voel me dan onrustig, concentratieverlies enz., had ik de behoefte aan contact met een goede vriend van me. Hij is op de hoogte van mijn problemen en af en toe beschouw ik hem ook als een soort van buddy; iemand waar ik even terecht kan als het mij te moeilijk word. Ik stuurde hem een smsje, en omdat ik weet dat hij continu zijn telefoon checkt, wist ik dat ik op korte termijn wel antwoord kon verwachten. Maar helaas bleef dat antwoord uit..
Als eerste kwam een soort Primaire afweer naar voren; zou hij me nu negeren omdat hij weet dat ik dit smsje verstuur vanwege mijn problemen en ben ik dan niet goed genoeg voor hem?? Met die laatse gedachte ging het al snel naar Valse Macht. Ik werd boos. Ben ik dan niet goed genoeg of zo? En als laatste berustte ik er maar in dat ik geen antwoord zou krijgen; Ontkenning van Behoeften.

Samen met mijn begeleider in deze gingen we dieper in op deze voorbeelden van het gebruik van de afweermechanismen. Om te komen tot de kern is het dan belangrijk dat je kunt aangeven wat je voelt, een lichamelijke gewaarwording, precies wanneer de afweermechanisme naar voren komen. En daar ligt nu net mijn manco. In eerdere blogs heb ik al aangegeven dat ik slecht voel met mijn eigen lichaam.
De pijn die bij een afwijzing optreed blokkeer ik vrijwel automatisch. Toen mijn begeleider vroeg of ik nog wat voelde bij deze situaties moest ik hem het antwoord dan ook schuldig blijven. Ik voelde de pijn niet.

Pijn die waarschijnlijk voort komt uit de afwijzing van mijn ouders?, omgeving?.. Mijn opa misschien, toen hij besliste dat mijn mooie bos krullen op jonge leeftijd niet mooi waren en mij geheel kaal schoor!!
Toen ik dit een vriendin van me vertelde, zij is heel gevoelig en heeft ook een eigenschap om met entiteiten contact te maken, brak ze bijna in huilen uit en voelde ze veel pijn. Terwijl ik gewoon rationeel erover vertelde..

Op de avond dat ik in principe met mijn vriendin had afgesproken te gaan klussen ging mijn partner met 1 van onze kinderen naar het circus, samen met ouders en kinderen uit ons dorp. Maar bij vertrek bleek dat men nog een kaartje overhad en kon ons ander kind ook mee.
Daarmee bleef ik alleen thuis en voelde me al snel eenzaam. Om de onrust te compenseren dan maar wat eten, gewoon wat voorhanden was op dat moment. Dan maar vroeg naar bed zodat als ik sliep ook niet verder hoefde te piekeren. Enige boosheid omdat ik nu nutteloos zat te kijken had ik wel, maar dat kwam nog sterker naar voren toen ik 's morgens de opmerking kreeg van mijn partner of ik me die avond wel goed voelde. Boosheid kwam nu opzetten en toen ik in de auto stapte om naar het werk te rijden kwam ook de PIJN. Echte pijn vanwege het feit dat ik een vriendin in de steek had gelaten, maar ook voelde ik gewoon de afwijzing. Onduidelijk van wie, maar ik voelde hem. Het maakte me dat ik stil in een hoekje wilde gaan zitten. Waar in mijn lichaam? Onduidelijk, mijn buik? Het gaf me wel een melangolisch gevoel en ik was erg verdrietig. Nu ik deze blog schrijf, 8 uur later, wil ik me nog het liefst afzonderen van iedereen, stilletjes verdwijnen.

RAM(M)STEIN

Op 28 augustus 1988 vond een ongeluk plaats met een aantal vliegtuigen tijdens een luchtshow op de Amerikaanse/NAVO vliegbasis Ramstein in Kaiserslautern in het toenmalige West-Duitsland. Een vliegtuig van het Frecce Tricolori-aerobatiekteam vloog in op vijf andere vliegtuigen van het team, omdat de piloot van het vliegtuig te vroeg begon met het afronden van de stunt (doorstoken hart). Drie Aermacchi MB-339PAN-vliegtuigen van de Italiaanse luchtmacht vielen uit de lucht, waarvan één middenin het publiek. De ramp werd aanschouwd door 300.000 mensen, en werd opgenomen door tientallen camera's. In totaal vielen er 70 doden waarvan 67 in het publiek, en waren er honderden mensen zwaargewond door brandwonden.

Twee groepen vliegtuigen maakten een vlucht in de vorm van een hart. Het vliegtuig dat het hart moest doorkruisen, vloog echter te snel en te laag, en begon veel te vroeg met aanvliegen. Hierdoor vloog het vliegtuig recht in het groepje vliegtuigen. Hij raakte er uiteindelijk drie. Het vliegtuig stortte neer bij een ijscokraam waar op dat moment veel mensen aanwezig waren. Er brak daar een grote brand uit. Een ander vliegtuig stortte neer bij de landingsbaan, bovenop een Black Hawk-reddingshelikopter. Tevoren was aangenomen dat de helikopter op veilige afstand stond. De inzittenden van die helikopter kwamen om het leven. De piloot van het vliegtuig kwam om door de harde landing omdat zijn parachute niet wilde openen. In totaal kwamen bij het ongeluk 70 mensen om het leven, waarvan 17 later aan hun verwondingen. Onder de doden waren drie van de piloten van de vliegtuigen. Er moesten ongeveer 1.000 mensen naar het ziekenhuis met lichte of zwaardere verwondingen.

http://www.youtube.com/watch?v=MG1f3ukUxYI

De naam Rammstein refereert aan dit ongeval. Hun eerste nummer Ramstein van de cd Herzeleid beschrijft het ongeval. Hun gimmick op het podium is nog altijd vuur en vuurwerk.

Vrijdag 8 juli 2011 was de voorverkoop van het concert van Rammstein op 4 maart in Ahoy. Zelf zat ik op tijd achter de pc om te proberen om kaartjes te bemachtigen. Het viel niet mee, je kwam er gewoonweg niet doorheen. Pas toen ik mijn voorkeuze voor twee kaartjes liet vallen en voor 1 kaartje ging kwam ik erdoor en kon ik een kaartje bemachtigen. Dolenthuesiast belde ik mijn vrouw en liet weten dat ik er een had. Mijn vrouw reageerde met; "zal ik het ook nog proberen, misschien lukt het mij ook". En ook haar lukte het om een kaartje te bemachtigen. Ik was dolgelukkig. Twee kaartjes voor het concert, weliswaar niet langs elkaar, maar dat hinderde niet, ik had ze.

Toen was het wachten, het concert was pas immers op 4 maart het jaar daarop. Ondertussen volgde ik Rammstein op facebook en speelde thuis de dvd's lichtspielhaus en live in Berlin.

Wat te doen met de twee kaartjes? Ik had er immers maar 1 nodig. Ondertussen een vriendin gepolst of ze mee wilde gaan. Rammstein zag ze wel zitten maar om op verschillende locaties te zitten weer niet. Later ben ik samen met haar naar een concert van Tarja Turunen gegaan. En daar heb ik van genoten. Zowel van het concert als van haar gezelschap. ;-)

Overigens lijkt de muziek van Tarja erg sterk op die van Rammstein. Ze zouden eigenlijk een keer samen moeten spelen.

http://www.youtube.com/watch?v=jxod9jF9c-s

Nadat ik het concert van Tarja gezien had dacht ik, nu is het ook wel goed. Nu hoef ik ook niet perse meer naar Rammstein. Weet je wat, ik zet de kaartjes te koop op Internet. Maar geloof je nu echt dat je dan serieuze reacties krijgt? Niets. Een uitverkocht concert! Enkel mensen die ver onder de kostprijs aan het bieden gingen. Dat accepteerde ik niet, mensen die profiteren van een ander zijn situatie. Dan geef ik het nog liever weg. Duidelijk was wel dat ik zou gaan. Eigenlijk wilde ik het ook niet missen. Een collega gevraagd op het werk of ze meeging. Helaas, ze was niet fit genoeg om mee te gaan. Een oproep dan maar op de facebooksite. Maar niemand reageerde.

In mijn zoektocht naar een juiste Dom voor mijn BDSM behoeften ben ik ooit terecht gekomen op Fetlife en heb daar een profiel aangemaakt. De site is zo opgezet dat je in een bepaalde voorkeursgroep een mening of mededeling kunt uiten. Als ik mijn kaartje zou weggeven dan maar aan iemand met dezelfde hobby en in de reactie schreef ik dat een vrouwelijke Dom de voorkeur had. Was misschien nog wel goed voor mijn netwerk...

Prompt reageerde er een vrouw die graag met mij mee zou willen gaan. Het leek me oprecht en ik nam contact met haar op om alles verder te regelen. Ze nodigde me uit om voorafgaand aan het concert bij haar te komen. Het werd een gezellige middag. Ik kon kennis maken met haar kennissen (lees subjes) en was in de gelegenheid om met hen van gedachten te wisselen over BDSM en andere dingetjes. Ze boden me netjes wat te eten aan en rond half zes reden wij samen richting Ahoy.

In de auto zaten we alleen samen en konden we even onder elkaar praten. Snel bleek dat wij identieke drama's van onze ouders verwerkt hadden. Te weinig aandacht of in ieder geval de aandacht niet bewust meegemaakt. "Als   je je eigen drama hebt verwerkt, ben je in staat om andere te helpen met hun drama." "Daarom kom je ook meer in contact met die mensen, omdat je het sneller herkent." Ook zij had al het nodige meegemaakt. Maar stond erg nuchter in het leven. Nam het zoals het kwam en maakte zich geen illusies.

Ze noemde twee engelen in haar leven. Daarop gaf ik te kennen dat ik mijn engel ook echt gevoeld had. Duidelijk had ze ook spirituele inbreng gehad en tijdens dit gesprek zaten we duidelijk op 1 lijn. Ze had recent ook een heel goede vriend verloren aan longkanker.

Bij Ahoy ging alles voorspoedig, de auto konden we zo kwijt en de ingang was gauw gevonden. Nog maar een kwartiertje wachten en we konden al naar binnen. U moet uw kaartje omruilen meneer, zei de controleur. Ik snapte  dat niet en ging gewoon even kijken naar die locatie. Waarschijnlijk had men het podium verder naar voren gebouwd, mijn locatie keek tegen de zijkant aan. Niets te zien. Wilt u op het veld of een zitplaats? Nou, liever zitten zei ik en kreeg een andere plaats. Precies tegenover het podium op de eerste ring. Uitstekend uitzicht om alles te kunnen volgen.

De hele show werd strak uitgevoerd. Het voorprogramma begon precies om 20:00 met de zweedse band Deathstars. Muziek erg georienteerd op Rammstein, met name het gitaarspel;

http://www.youtube.com/watch?v=zeWBD7zHG8o&feature=relmfu

 En om iets voor negen was het zover; de heren van Rammstein kwamen binnen via de zijkant en liepen met de brandende fakkel voorop naar het midden. Samen met een nederlandse vlag en de vlag van Rammstein.

Vanuit het midden liepen de heren over een loopbrug naar het podium. En toen begon het, een superstrakke show met perfect geluid, licht en heel veel vuurwerk.

Elke gimmick van de voorgaande show's die specifiek bij een nummer hoorde kregen we nu weer te zien. De kookpan van Mein Teil bijvoorbeeld. Tijdens dit nummer kwam er vuurwerk van boven naar beneden. Harde knallen, lichteffecten, vuur, rook, glitters, enz. Elk nummer werd perfect uitgebeeld en uitgevoerd. Snoeiharde gitaren op een ritmische drumbeat ondersteunt door de synthesizer. Till, de zanger, die vol overtuiging elk karakter neerzette op het podium.

Het mooiste was toch wel toen op de klanken van "Buck dich" vier bandleden als aangebonden honden door de drummer over de loopbrug gedirigeerd werden.

http://www.youtube.com/watch?v=4b4wWvl37K8

De harten van menig BDSM'er begon te kloppen bij het aanzicht ervan. Direct erna speelde de mannen het nummer Ohne Dich, mijn favoriet wat ik ook uit luidde borst meezong. Zie een eerdere blog van me.

Nadat de mannen een goed anderhalf uur gespeeld hadden wilden ze weer vertrekken, maar er volgde nog een toegift. Daarbij kwam als een van de laatste nummer het nummer Engel aan bod. En voor diegene die het nog niet gezien heeft, hierbij draagt Till een apparaat met twee grote vleugels, een spanwijdte van wel 10 meter waarbij de eindhoeken vuur spuwde.

http://www.youtube.com/watch?v=QVp7nwrjCn0&feature=related

(En toen het was het gedaan. Een geweldige show van dik twee uur. Prachtig.

Voor de liefhebbers;

http://www.youtube.com/watch?v=LRlGtAeXvDA&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=N7D0WKGO8vw&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=uTXu725WNKU&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=2VUV6Y2i-0o&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=pVJz2ALBbeg)

Een toevalligheid dat dat extra kaartje naar die mevrouw ging? Nee. Ik verdenk bepaalde entiteiten ervan dat ze mij sturen. Dat ze me iets influisteren, mijn aktie's bepalen. Zodanig dat ik altijd bij diegene terecht kom waar ik op dat moment iets van dien te leren. En elke keer weer op precies het goede moment. Of dat ik iets voor de ander kan betekenen.

Of is het pad van de levensweg van te voren al bepaald?