Ik dacht even dat ik voor de gek gehouden werd. Maar als snel bleek dat het eigenlijk heel serieus was. Een verzoek, vraag richting mijn kant.
En ik had dit verzoek graag gedeeld maar dit dient in een dergelijke discretie behandeld te worden dat ik er verder niet over uit kan wijden.
"Onmogelijk" was een van mijn eerste gedachten toen ik de verbinding had verbroken.
Waarom ik? En kan ik dit wel? Is het niet teveel? Maar als..? Ik begon meteen in beperkingen te denken. Allerlei argumenten aanvoeren waarom ik dit dan toch wel niet kon.
Inmiddels heb ik in mijn "leerproces" begrepen dat je eigenlijk helemaal niet de zaken mag wegredeneren. Niet in je hoofd gaan zitten maar voelen met je lichaam. En daarom dat ik de keuze van ja of nee nu ervaar al de ultieme test! Dit besluit kan ik enkel maken met mijn gevoel. Daarmee zal ik moeten luisteren naar mijn lichaam wat het zegt. Of het goed voelt en belangrijk; of ik het wil..??
Omdat het in alle discretie besloten dient te worden heb ik niemand waar ik op terug kan vallen die me zegt wat ik moet doen.. En dat valt me best zwaar moet ik zeggen.
Wel heb ik het idee dat het verzoek de (letterlijke) kroon is op mijn zoektocht naar mezelf.
Moeilijk,moeilijk. We hebben herfstvakantie en omdat het weer wat slechter is EN omdat ik en mijn kinderen het leuk vinden gaan we vanmiddag naar de bioscoop!
Heb ik jullie al ooit verteld wat de eerste film was die ik in de bioscoop heb gezien?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten