Misschien had hier een blog moeten staan; 40 jaar een nieuw begin. En zo voelde het ook op dat moment. Ik was sterk en kon alles aan. Maar laat u niet misleiden, ik ben nog steeds sterk. Maar dingen uit het verleden neem je toch mee en daar werd ik deze week pijnlijk op gewezen.
Pijnlijk omdat het me belemmert in mijn eigen zijn. Maar ook dat moet ik weer nuanceren want ik voel me meer dan ooit mezelf. Wat is het dan? Laat ik het als volgt proberen uit te leggen;
Symbool
het symbool zelfst.naamw.Uitspraak: [sɪmˈbol] Verbuigingen: sym|bolen (meerv.) beeld, ding, dier of bloem dat door jarenlange traditie of afspraak een speciale betekenis heeftVoorbeeld: `De balans is het symbool van de rechtvaardigheid.
Bepaalde symbolen staan vast, zijn voor iedereen duidelijk. Een voor mij belangrijk symbool is de duif zoals ik als beschreven heb in mijn blog DIEREN(LEED). De duif staat voor vrede.
Andere symbolen zijn voor iedereen persoonlijk. Zo heb ik iets met Engelen. Zoals ik ook eerder beschreef ben ik ervan overtuigd dat er zoiets bestaat als een "guardian angel". Iets van een hogere macht die je beschermt. Of dat nu uit de cosmos komt of uit jezelf; doordat je b.v. je eigen richting bepaald in je leven. De Engel refereert mij aan de bescherming die ik voel van mijn oma aan mijn vaders kant. Ze zal niet letterlijk aan mijn zijde zijn, maar hetgeen wat ze me heeft geleerd of gebracht sterkt me in mijn zijn. Om bij de rode draad van dit verhaal te blijven, ze was voor mij als een coachende moeder. Bij haar voelde het altijd als thuis. Werd je gewaardeerd om wat je was en was er altijd een mate van betrokkenheid bij wat je deed.
De Engel refereert mij aan het vangnetje wat ik altijd gevoeld heb. Iets in mijn leerproces wat ervoor gezorgd heeft dat ik op mijn eigen benen kan staan en me zelfstandig voel. Dingen waar ik op kan vertrouwen in tijden dat het misschien wat minder gaat.
Van vroeger uit kwam ik eigenlijk best wel vaak in de kerk. En net zoals toen geld het nu voor mij als een plek waar ik even tot rust kon komen. Gedachten kon laten zijn voor wat ze waren. Afleiding zoeken in de bijbelse verhalen. Normen en waarden opdoen voor mijn verdere leven. Dit laatste uit zich in het feit dat als men mij vraagt wat ik het belangrijkste vind; dat men niet twijfelt aan mijn integriteit. Dat ik in mijn akties die ik doe nooit iemand opzettelijk wil kwetsen, integendeel.
Maar meer dan vroeger probeer ik altijd de schoonheid te zoeken in de kerk. Zo ook hedenmorgen in de familie viering.
Koor; bij het oppikken van het misboekje lag er een extra blaadje. De zangteksten van die dag. En toen de pastoor wilde beginnen met de mis werd het 1e nummer ingezet. Direct werd ik er door onroerd. Door het samenspel van iedere individuele zang kwam er een prachtig geluid voort in de akoestiek van de kerk. Prachtige ontwikkeling van de mens om zoiets puurs uit jezelf te kunnen voortbrengen. Heel aards.
De opkomende zon. De volgende foto is de daadwerkelijke weergave van die ochtend;
Het is altijd weer een prachtig gezicht om de opkomende zon te zien binnen komen door de glas in lood ramen. het geeft kleur en glans. En als men royaal met wierrook heeft gestrooid is goed de lichtbundel te zien zoals die door de ramen komt.
Vertaalt in het engels heet het Sunrise. En samen met het koor (wat ze ook praktiseert) is zij een symbool voor me die me herinnert aan het feit dat ik in de verslaving altijd de niet gevoelde moederliefde zocht. Om daarmee terug te komen bij mijn rode draad.
Elke herinnering aan dit symbool doet pijn bij me. Oude pijn van het niet geaccepteerd voelen van mijzelf. En elke keer als ik dit voel probeer ik te vluchten. In verslaving, in eten, in computer enz. Eerst ga ik me heel kinderlijk voelen en gedragen. Gelukkig herken ik het nu en kan ik het gedrag onder controle houden. Maar er waren tijden dat ik flink negatieve aandacht vroeg zoals alleen een klein kind dat kan doen.
Daarna is het voor mij erg moeilijk om uit die roes te komen. Meestal blijf je in kinderlijk gedrag zitten en is het in mijn geval erg moeilijk om mezelf te voelen. Je gaat je richten op wat anderen doen en dat vind je geweldig. Wil je ook, zonder te beseffen wat je nu precies zelf wilt.
Zo raakte ik bij een ander symbool, een vrouwelijk persoon, in de ban van BDSM. En ik zeg dit zonder oordeel. Of het goed of slecht is, maar voor mij werd het obsessief en dat was slecht. Ik noem dit nu puur als voorbeeld om aan te geven wat er met je gebeurt.
De laatste drie jaar, misschien wel vier, stonden voor mij in het teken naar een intensieve speurtocht naar de oorzaak van mijn problemen. Wellicht dat ik die nu gevonden heb. Geen liefde gevoeld, afwijzing van en door mijn moeder.
Maar hoe nu verder? Volgens de methode Past reality integration zou ik bij het voelen van de pijn dit moeten toelaten en de pijn duidelijker en intenser moeten voelen. Het afgelopen weekend was er voldoende gelegenheid toe. Of het nu kwam of mijn vrouw veel afwezig was, of dat ik veel herinnerd werd aan mijn symbolen, mijn ouders die geen oog voor mij hadden maar meer voor hun eigen problemen, maar ik voelde me niet mezelf. Zelf het vluchten naar pc of tv hielp niet meer. Gelukkig had ik de verantwoording over mijn kinderen en dat hield me goed op de been. En ging trouwens ook uitermate goed..!!
Maar eigenlijk had ik flink de pijn moeten voelen en dat was te moeilijk een opgave voor me. Het is tegengesteld aan mijn eigen natuurlijk gedrag. Je wilt sterk blijven. Om dat los te laten is het laatste stapje. Wellicht binnenkort als ik als soort van regressie terug ga naar Hannie om een derde familieopstelling bij te wonen.
Maar misschien belangrijker was wat mijn symbool tegen me zei; Je moet gaan leven in het nu, alleen wat er nu is is maakbaar...
