FRUSTATIE

Ik voel me danig gefrustreerd. De verslaving heeft naar mijn mening zoveel schade toegedaan dat ik niet fatsoenlijk in het leven sta. Dat ik niet fatsoenlijk met mensen overweg kan. Dat ik niet fatsoenlijk voor mijzelf kan nagaan wat ik eigenlijk wil.

Ja, ik weet wel wat ik wil; een stabiel gezinsleven met werk wat me ook inhoud geeft. En daarnaast voldoende sociale contacten. Maar sexueel gezien wordt ik van alle kanten beinvloed dat ik de draad nu een beetje kwijt ben. Waarschijnlijk zit het grootste probleem in de vrijheid waarin ik bekrompen wordt. Met de verslaving en de verleden tijd daarmee kon ik doen en laten wat ik wilde. En niet alleen sex, ook ben ik een liefhebber van lekker eten, en mijn emotionele vreetbuien liet ik gewoon gaan.

Inmiddels krijg ik wel steeds meer moreel besef dat die akties, b.v. de vreetbuien, gewoon schadelijk zijn voor mij. En dat ik mij niet kan verschuilen in mijn eigen wereldje. Ik heb twee kinderen ter wereld gezet en die hebben mijn coaching en hulp nodig. En mijn partner die mij liefheeft en die ik zeker niet wil laten vallen. Ik moet gewoon leven in een volwassen wereld met zijn restricties maar het valt me zo zwaar.

Laatst een goed boek gelezen over relationele emotieve therapie. Het boek gaf de volgende (wiskundige) stelling; Gebeurtenis (G1) + Gedachte (G2) = Gedrag (G3) + Gevoelens (G4).
Iedere gebeurtenis is voor iedereen hetzelfde. b.v. ongeluk met de auto. De gedachte daarbij is voor iedereen persoonlijk. Voor mij waarschijnlijk; wat stom van me, wat ben ik een sukkel. Iemand die rationeler in het leven staat zal waarschijnlijk zeggen; ach, het is maar blik en daar is nog genoeg van. De gedachte van mij zal me depressieve gevoelens gegeven en ik zal geen zelfverzekerend gedrag vertonen.
Het is dus zaak om de gebeurtenissen rationeel te bekijken en niet je eigen gevoelens de overhand te geven.

Met kerst en oud en nieuw had ik twee weken vakantie en waren de kinderen, door ziekte van mijn partner, op mij aangewezen. Ook het huishouden kwam op mij terecht. En dat was hard werken. Het moeilijkste vond ik nog de creativiteit vinden om de kinderen bezig te houden. Je kunt ze wel knutsel spulletjes geven maar dan ben je er nog niet. Ik baal ervan dat ik op zo'n moment gewoon niks kan verzinnen om te maken. Mijn hele spontaniteit is naar de klote door die K..verslaving. Om in een groep spontaan en humorvol te zijn valt me af en toe vies tegen.

Nadat ik van vakantie terugkwam en weer op mijn plek zat waar ik werk en centjes verdien had ik geen lekker gevoel. Wat doe ik hier om mijn leven nuttig in te vullen, waar krijg ik hier voldoening voor hetgeen wat ik doe? Hoe maakt dit werk mijn leven beter?

Ook hier word ik dikwijls beinvloed door anderen en hun werk. Zo is een vriendin van me ambulance chauffeur. Nog voordat ik haar leerde kennen had ik hier al over nagedacht maar met haar werden die gevoelens nog sterker. Een dergelijke baan heeft inhoud, je geeft hulp aan anderen. Ook de verzorging en scholing heeft me bezig gehouden en houdt me nog bezig.

En als ik nu toch helemaal openheid van zaken geef; als chauffeur voor het Rode Kruis in een crisis land lijkt me ook wel wat.



Ik baal er dus gruwelijk van dat mijn gevoelens af en toe de overhand krijgen. Dat het nog steeds niet mogelijk is om boven de verslaving te gaan staan. Om voldoende zelfdispline te hebben dat je je sterk voelt. En dingen niet laat liggen. Maar iets simpel als consequent elke dag je tanden poetsen vol kunt houden.

Ik baal er dus gruwelijk van dat mijn verslaving de overhand krijgt. Nu valt het ook niet mee als je sexueel geprikkelt wordt hier rationeel tegen aan te kijken. Alhoewel dit het laatste weekend zeer goed lukte met de vrijheid die ik kreeg van mijn partner. Het bracht ons zelfs dichter bij elkaar, heel voelbaar.
Het valt me dan ook tegen dat ik dit gevoel niet kan vasthouden. De beinvloeding is af en toe te sterk.

Misschien heb ik wel een Meesteres nodig die me flink onder handen neemt als ik weer eens van het pad af raak...

PS; Nee, serieus, om onder disiplinaire omstandigheden mijn volwassenheid weer te hervinden...