http://nl.wikipedia.org/wiki/Synchroniciteit
Ineens kwam daar het sleutelwoord voor mijn frustaties; OVERGAVE.
Al die tijd was ik al een slaaf, maar ik wist het nog niet.
Slaaf van de materialistische wereld
Dagelijks werken voor de broodnodige centjes. Omdat we een maatschappelijk systeem hebben wat gebaseerd is op een monetair valutasysteem. En in onze kapatalistische wereld is het Every man for himself. Hoe harder je werkt, of hoe harder je de boel bedriegt, of hoe meer brutaler dat je bent, of hoe meer je de loterij wint, zoveel temeer centjes heb je en daarmee een hogere levensstandaard.
Het maakt van ons allen een slaaf..
Socialisme is een vreemd woord geworden helaas. Met weemoed denken we terug aan 1917.
Zoals gezegd heeft mijn verslaving mijn welzijn danig beschadigd. Ik leefde naar de verslaving. Liet hem domineren in mijn doen en laten. Liet hem inderdaad, nu niet meer. Nu zijn we beide switch. Leven we langs elkaar, met elkaar. Probeer zijn energie op een positieve manier te gebruiken.
Maar tegelijkertijd probeer ik hem ook te overwinnen. En dat lukt beetje bij beetje. Als ik maar goed mijzelf verzorg en leef naar de gebruikelijke waarden en normen.
Hmm, leven naar, dus daar ben ik ook slaaf van. Geef ik ook overgave.
Slaaf van het dagelijks huishouden
Twee kinderen opvoeden, een huis onderhouden en voldoende aandacht geven aan mijn partner. Taken waar ik mij niet aan kan onttrekken, dus daar ben ik ook slaaf van. Begrijp me goed, ik wil me er ook niet aan onttrekken, het is een taak die graag vervul want het geeft me voldoening..
Hmm, overgave geeft voldoening.
Niet zo heel lang geleden kreeg ik het idee om mijn verslaving, mijn duistere kant van het verhaal bij me te gaan dragen. De tattoo is daar voor bedoeld. Maar omdat die nog even op zich laat wachten had ik via Ebay een zwarte leren armband gekocht. Exact dezelfde als op de foto. Eerst droeg ik hem in mijn vrije tijd, als ik uitging voornamelijk. Maar toen bij mij het lampje ging branden van OVERGAVE, kreeg ik ook het idee om hem om te doen en gewoon te dragen.
Mijn collega had het opgemerkt en gaf de opmerking; "is dat je balansbandje". Hoe zeer hij bij de waarheid zat kon hij zelf niet vermoeden. Het dragen van het bandje, (mag ik het al een collar noemen??) geeft me rust. Het besef dat ik me moet overgeven.
En dan blijkt maar weer dat na frustatie de berusting komt. (Waar heb ik dat meer gehoord?)
Die OVERGAVE is wel erg moeilijk als je, net als ik, nog aan het puberen bent. Nog niet volwassen bent. Daarmee doelend op het feit dat ik hierin meer getraint dien te worden. Gehoorzaamheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten