STRATEGO

Een spel, gebaseerd op de veldslagen in de tijd van Napeleon, waarbij het bedoeling is om de vlag van de tegenstander te veroveren. Een spel wat ik vroeger al graag speelde en nu samen met mijn kids kan doen omdat er ook een juniorversie van is. Het spel gaat uit van de hierargie in het leger. Zo staat de Maarschalk boven de Generaal, de Generaal boven de Kolonel enz. tot aan de spion, die staat onderaan. Sejant detail; de spion heeft de mogelijkheid de maarschalk uit te schakelen. Voordat het spel begint dien je het voor te bereiden om een opstelling te maken waarmee je je doel kunt bereiken. Het vraagt een bepaald inzicht, en omdat je nooit van te voren de opstelling van je tegenstander weet, wijzigt dit inzicht ook tijdens het spel.

 

Zo voelt het nu ook voor mij. De overwinning die ik probeer te halen op de verslaving, maar liever nog spreek ik van de tekortkomingen in mijn ontwikkeling, vergt ook inzicht en die inzichten wijzigen ook met de tijd.

Lange tijd was het bord leeg aan mijn zijde en leek de verslaving de overhand te hebben. Ik had geen medestrijders om mij te helpen. Of ik luisterde er gewoon niet naar, of ze hebben zich als zodanig niet gemanifesteerd. Zo voel ik altijd nog een gebrek aan coaching door mijn ouders in mijn jonge jaren. Mijn vrienden, waar ik best intensief mee omging hebben mij ook niet gebracht wat ik nodig had. Jonge honden waren we, flink uitgaan in het weekend, de gezelligheid opzoekende, maar de diepgang van het leven hebben we nooit opgezocht. Inmiddels zijn we alle vier, of moet ik zeggen vijf, wel wat wijzer.

Pas toen ik mijn partner leerde kennen had ik een medestrijder. In het begin als rang van Generaal, maar later zwakte dit af naar de rang van een willekeurige onderofficier. Maar dit neem ik haar helemaal niet kwalijk. Zij had de prioteiten wel op de juiste plaats en zorgde uitstekend voor de kinderen. Nog bedankt daarvoor....

Het gebrek aan coaching zorgde ervoor dat ik nooit een eigen wil heb ontwikkeld. Meer keek ik naar wat anderen deden en kopieerde dit. Voor de aandacht die ik zo broodnodig nodig had. De hobby van mijn vader overneemde in de hoop dat hij mij zou zien..

Oh, wacht even, een correctie. Mijn moeder heeft het dansen geintroceerd om me een 1e instantie een betere houding te ontwikkelen. (Ik liep voorover gebogen, onderdanig, niet trots op mezelf) En dat heeft me later goed gedaan en doet me nog goed. Country dansen was daar een onderdeel van en ik vond het natuurlijk onwijs leuk om zoals de engelsen zeggen; "to show off".

Gekleed als een cowboy kon ik mijn hoofd weer opheffen. Maar was het niet kopie gedrag zoals ik had opgepikt uit mijn westernfilms verzameling? Was ik dit zelf wel?

Coaching heb ik ook altijd gezocht op mijn werk. Bij mijn eerste werkgever was ik de assistent van een planner. Ik werd de ondersteunende faktor van hem. Ik leerde ervan maar het was duidelijk dat ik gewoon naar hem te luisteren had. Mijn mening deed er niet zo veel toe, hij deed toch zijn eigen ding. Met name het feit dat hij in de drukste periode op vakantie ging en de drukte gewoon aan mij liet zegt genoeg.

Daarna werd ik de assistent van een andere planner, deze luisterde al meer naar me en gaf me goede tips. Ook keek ik wel naar hem op dat hij gewoon deed waar hij zin in had, b.v. zijn baan opgaf voor een leukere, zelfstandigere baan en later zelfs een eigen bedrijf.

Toen ging het mis. Ik werd letterlijk in de Kelder gezet en moest samenwerken met de aspirant direkteur. Maar er was helemaal geen communicatie tussen ons, geen coaching or what so ever. Dit vrat zo aan me dat mijn partner ingreep en mij tot inzicht bracht om dan maar te vertrekken. En nog steeds geen spijt van overigens.

Na een korte overbruggings periode kwam ik terecht op een afdeling waar totale anarchie heerste. De ploegbaas had de touwtjes in handen en deed precies waar hij zin in had. Voetballen, frisbeeen, ja zelfs dansen op de werkbank als de ketchup song voorbij kwam. Maar in feite gaf mij dit niet een slecht gevoel. Mijn prioteiten lagen toen thuis, het kopen van en inrichten had toen mijn aandacht.

Later werd er in die situatie ingegrepen en kreeg ik een zeer begripvolle en aandachtgevende groepsleider. Een inspirator. Hij gaf mij de ruimte om te ontwikkelen, moedigde dat ook aan. Ik kon me zodanig ontwikkelen dat ik er alweer snel achterkwam dat dit niet de baan was die nog uitdaging gaf. Ik wilde verder en dankzij hem lukte dat ook.

Een verantwoordelijke functie werd het en pikte ik ook als zodanig op, maar de stress die het met zich meebracht bracht me ook weer terug bij mijn verslaving. Gestuurd word ik niet meer, ik word geacht dit zelf te doen, en als leiding gevende ook nog een collega te coachen om hem verder te brengen.

Maar dat valt niet mee als je bij die persoon ziet waarom jij dingen te kort bent gekomen in de ontwikkeling.

Daarmee heb ik zo'n beetje alle belangrijke mannen in mijn leven kort beschreven.

 

Want dat kwam wel sterk naar voren in mijn eerste familieopstelling. Gesterkt met een man achter mij, en zijn hand op mijn schouder, werd ik rustiger. Het voelde vertrouwd. En nog niet eens zo gek dat het een mannenhand was.

De aandacht die ik zoek, zoek ik bij de verkeerde sekse. Vrouwen die me aandacht geven, wat ik overigens nog steeds waardeer, kunnen niet mijn leegte invullen. Wat ik nodig heb is een vaderfiguur die me helpt, bijstaat bij mijn emoties. Niet bij klusjes maar bij mijn spirituele ontwikkeling. 

Daarom dat ik nu neig naar iemand die mij disiplinaire straffen kan opleggen, om mijn zelfdisipline te ontwikkelen. Om me om te leren gaan met de volwassen wereld waarin je niet zomaar kunt doen wat je waar wilt. Om me aandacht te geven en te dragen, iemand waarbij ik me veilig kan overgeven. En met veilig overgeven bedoel ik, iemand waarbij ik mijn geheimen kwijt kan en die daar ook mee om kan gaan.

Ik kan niet alles aan een willekeurige vriend vertellen. Ik sta qua mannen alleen in de verslaving.

Dat is misschien wel de grootste motivatie om een meester te zoeken om een spel te spelen. Mijn maarschalk die me leidt naar de verovering van de vlag. Om me het inzicht te geven in het totale spel.

Is het kopie gedrag omdat ik dit bij iemand anders zie? Ik zie bij iemand anders een groei in ontwikkeling. Ik ben jaloers op die ontwikkeling en wat het bij die persoon doet. Ik zie iemand gelukkig zijn. Goed in haar vel.

Past het binnen een bestaande relatie? Wellicht komt het nu allemaal te snel en dienen we nog eerst andere dingen te verwerken, maar op termijn zie ik voordelen voor beide, voor ons vieren.

Wil ik het zelf?