Ich werde in die Tannen gehen,
Dahin, wo ich sie zu letzt gesehen
Doch der Abend wirft ein Tuch aufs Land,
Und auf die Wege hinterm Waldesrand
Und der Wald er steht so schwarz und leer,
Weh mir oh weh, und die Vögel singen nicht mehr...
Ohne dich kann ich nicht sein – Ohne dich,
Mit dir bin ich auch allein - Ohne dich.
Ohne dich zähle ich die Stunden – Ohne dich,
Mit dir stehen die Sekunden – Lohnen nicht.
Auf den Ästen in den Gräben,
Ist es nun still und ohne Leben
Und das Atmen fällt mir ach, so schwer,
Weh mir oh weh, und die Vögel singen nicht mehr...
Ohne dich kann ich nicht sein – Ohne dich,
Mit dir bin ich auch allein - Ohne dich. (Ohne dich)
Ohne dich zähle ich die Stunden – Ohne dich,
Mit dir stehen die Sekunden – Lohnen nicht, ohne dich.
Ohne dich
Und das Atmen fällt mir ach, so schwer,
Weh mir oh weh, und die Vögel singen nicht mehr...
Ohne dich kann ich nicht sein – Ohne dich,
Mit dir bin ich auch allein - Ohne dich (Ohne dich)
Ohne dich zähle ich die Stunden – Ohne dich,
Mit dir stehen die Sekunden – Lohnen nicht, ohne dich
Ohne dich
Ohne dich
Ohne dich
Ohne dich
Eigenllijk was mijn intensie om hier een blog te schrijven over mijn verlangen naar SM. Dat het hunkert en inmiddels steeds korter bij komt.
De hunkering blijft maar door allerlei dingen werd ik weer op mijn plaats gezet. Een mailtje van een vriendin, de werkzaamheden op het werk, de verbouwing thuis, het ontslag van mijn vader. Ik was de laatste tijd niet echt verantwoordelijk bezig. En doordat er allerlei klussen op me af kwamen moest ik wel aan de slag.
Maar het werkte positief op me kwam ik achter.
Het gaf me een voldoening. Het gaf me weer wat zelfwaarde. Het liet me weten dat er in mijn persoon meer zit dan die verslaving. Overigens zie ik dat los van de SM. Dit is voor mij geen verslaving maar een ontdekkingreis naar iets nieuws. Om met een spel bewust met (onderdanige) gevoelens bezig te zijn. Gevoelens die ik al sinds mijn vroege jeugd zo ontwikkeld heb. Ik wil ze veilig los kunnen laten en het idee dat ik ze dadelijk misschien wel extreem ga ervaren windt me ook op. Geeft me een gezonde spanning. Spanning die me tegelijkertijd energie geeft om mijn verantwoordelijkheden op te pikken.
Een van die verantwoordelijkheden is het begeleiden van mijn zoon bij de scouting. Afgelopen zaterdag gecollecteerd voor Jante Beton. En het was een succes. Mensen gaf gul twee of zelfs 5 euro. Normaal staat het me tegen om geld te vragen maar nu ging het me goed af. Ik had ook het idee dat ik een maatschappelijk doel hielp.
Daarbij gebeurde er ook nog iets wonderlijks; Samen met zoon en zijn vriendje, een jongen van afrikaanse afkomst die alweer een aantal jaren in NL woont na een asielprocedure, kwamen we bij een woning waar de vrouw op leeftijd aan het poetsen was. Toen ze de collectebus zag in de hand van het vriendje had ze direkt een afkeer om uberhaupt iets te geven. Haar gezichtsuitdrukking zei genoeg. Discriminatie gaat wellicht te ver maar zo voelde het wel. Het viel me ook niet zwaar om meteen om te keren.
Naar de overburen, waar de man op leeftijd open deed en direkt zijn mond open ging van verbazing. Vrouw riep hij naar binnen, kijk eens hier. En hij droeg ons vrijwel direkt op om mee naar binnen te komen. Kijk eens zei hij; nu hebben we zwart en wit. De vrouw was allervriendelijkst en naast onze 50 eurocent voor de collecte gaf ze de kinderen snoep en mij een dikke mars. Even nog werd er gepraat over het asiel beleid van Leers en dat zulke mensen toch gewoon welkom waren.
Erg apart om die tegenpolen zo kort bij en na elkaar mee te maken.
Vaak heb ik een geintje geuit naar mijn partner als ze me zei dat ze van me hield; Ja, zei ik dan, ik hou ook van mezelf. En als ik dan zie wat ik weer bereikt heb dan kan ik niet anders zeggen dat ik niet zonder mij kan.
En mijn partner
En mijn kinderen
En mijn vrienden, waaronder hele speciaale ;-)
En mijn familie
En mijn collega's
En mijn hunkering naar nieuwe dingen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten