ACCEPTATIE

ac·cep·ta·tie de; v -s aanneming, aanvaarding

De mens is een groepsdier. Vanuit de ontwikkeling van de mens is het evident dat zij leefde in een groep om te overleven. Dit gedrag zie je tegenwoordig terug in dorpjes, gemeenschappen, binnen grote families enz. Men is op elkaar aangewezen en men helpt elkaar ook.

Tegenwoordig is echter de trend dat men steeds individualistischer gaat leven. Iedereen heeft zijn eigen telefoon of mp3 player die die opzet bij een treinreis. De computer en zijn sociale! media zoals facebook, msn en hyves zijn er op gemaakt om de contacten tussen de individuen zelf te kunnen maken. Daarbij al dan niet op het gebied van gezamenlijke interesses. Want dat heeft de tegenwoordige tijd toch maar mogelijk gemaakt.

Vroeger moest je tevreden zijn met wie je ook in het genootschap leefde, nu kun je je vrienden zelf uitkiezen.

Zelf heb ik die trend ook altijd gevolgd. Mezelf enigszins buiten de groep gezet omdat mijn interesses in andere dingen lagen. Niet het voetballen wat de meeste jongens deden maar b.v. crossfietsen. Daarbij ging ik voorbij aan de noodzaak van sociale contacten maar ik had er gewoon vrede mee. Daarbij zat ik ook altijd in mijn eigen wereldje van de verslaving.

Laatst had ik een Helend Hart sessie bij een natuurgeneeskundig persoon. Voordat die sessie plaatsvond had ik al een intake gesprek gehad. Daarin werd dieper nagegaan wie ik was, welk verleden ik had enz. Tijdens dat intake gesprek viel het me al op dat die persoon af en toe kernachtig kon aangeven waar de schoen wringde. Ook haar ideeen over het aardse leven spraken me ook erg aan.

Ze had het over de eenheid waarvan we kwamen en dat we via onze moeder de energie en krachten doorgegeven kregen. Dat we ons ontwikkelde hier op aarde om zo de zogenaamde dimensies te doorlopen om tot de vijfde dimensie te komen. En dat het dualisme daarbij noodzakelijk was. Dat we ook het slechte en het kwaad moesten accepteren om een goed beeld te kunnen vormen. (Pijn ervaren om het hebben van geen pijn als fijn te ervaren….(sm))

De Helend Hart sessie begon met een gesprek over spirituele dingen. Daarna mocht ik plaats nemen op de massage tafel met een elektrische deken erop. Ze geeft zowiezo altijd veel aandacht aan warmte en geborgenheid tijdens de massage cursus. Altijd goed de persoon afdekken met een deken wanneer een lichaamsdeel geen deel uit maakt van de massage.

Ze begon met voelen over mijn hele lichaam. Daarbij streek ze niet maar plaatste haar hand op diverse plaatsen. Zoals ik ook geleerd had in de massage cursus probeerde ik daarbij haar hand ook goed te voelen. Dus met je lichaam voelen waar haar hand was. En op rug ging dat bijzonder goed. Toen ik me later omdraaide en hetzelfde deed bij mijn armen en buik voelde ik haar hand minder sterk. Mijn armen voelde zelfs slap en vanuit mijn buik kreeg ik geen gevoel. Zelf stopte ze af en toe en maakte notities van wat ze voelde bij mij.

ZO gaf ze ook aan dat mijn buik helemaal niet thuis gaf en in mijn armen voelde ze heel veel kracht.

Daarna gingen we kijken of we via mijn lichaam konden afdalen naar mijn kind zijn. Daarvoor plaatste ze een hand op mijn rug en de andere hand op mijn buik. Ik mocht me voorstellen wat daartussen zou zitten, ze suggereerde een huis, maar ik kwam niet verder als een dikke stevige, ronde pilaar. Met de nadruk op rond. Ze vroeg me daar naar binnen te gaan, en ik stelde me een ronde tent voor zoals ze leven in Tibet. Daarna mocht ik me voorstellen als klein kind dat onbekommerd aan het spelen was. Ik dacht aan de lokatie waar mijn oma woonde, het geboortehuis van mijn vader. Daarna mocht ik me voorstellen dat ik een oordeel kreeg en wat dat gedaan had met mij.

ZIe door de glimlach van dat kind heen zei ze, kijk hem aan in zijn ogen, daar vind je het ware antwoord. En warempel, ik zag de angst van het kind. De angst voor wat hij fout had gedaan en de angst hoe het dan wel moest. Hij wilde het zeker goed doen en op dat moment wist hij gewoon niet hoe dat moest, vandaar de angst.

Ik brak en begon te huilen, en terwijl ik dat deed voelde ik spanningen in mijn lijf opkomen in mijn bovenrug en deze trokken naar onderen in mijn buik. Ik voelde echt heel goed mijn buik. De spanningen trokken via mijn benen en voeten weer weg, maar er kwamen telkens nieuwe. En tegelijkertijd begon ik mijn armenspieren aan te spannen, heel onbewust. Het gebeurde gewoon, ik dacht daar niet over na.

En bij dat alles wat er gebeurde was ik gewoon bij kennis. Niet bedwelmd of gehypnotiseerd, ik maakte alles gewoon bewust mee.

Naderhand dankte ik haar voor het laten voelen van mijn buik en lichaam. Het deed me echt goed dat gevoeld te hebben.

In het nagesprek kwam ze met de opmerking;

Jij hebt je nooit echt geaccepteerd gevoelt.

En daarmee kwam ze tot de kern van mijn blokkade. Van mijn disfunctioneren gechargeerd gezegd.

En het klopt ook, ik was een moetje. Geboren in september, terwijl mijn ouders in april getrouwd zijn. Weinig genegenheid ontvangen wat zich uitte in de verstoorde Vader-Zoon relatie. Vanwege het feit dat we een aantal keren verhuisd zijn heb ik me ook nooit kunnen vestigen in een hechte gemeenschap. En toen ik wel die kans kreeg toen we in een klein dorpje gingen wonen deed ik het niet omdat ik me er niet thuis voelde.

Wel ervaarde ik veel acceptatie toen ik in de vriendenclub terecht kwam via een vriend in een klein naburig dorpje. En wat ik toen voelde heb ik altijd nog als een gemis ervaren.

In mijn hele leven heb ik vele vrienden gemaakt. Dat kwam omdat ik me nooit echt bond aan een groep, maar altijd verder ging kijken. Nieuwe mensen ontmoeten waar ik weer van kon leren. Met name de laatste tijd kies ik mijn vrienden zorgvuldig en kijk ik naar wat ze me kunnen leren. Zo heb ik wel minder contact met mijn oudere vrienden maar we zijn nooit met ruzie uit elkaar gegaan. Dus als ik ze zie kunnen we altijd een praatje maken. EN dat is fijn voor het sociale aspect. Maar de ontwikkeling van mezelf voert op dit moment de boventoon en het voelt goed voor mij om me daar mee bezig te houden.