Ik heb de verslaving losgelaten en sta nu op mezelf. Daarbij heeft mijn partner nu weinig of nauwelijk gevoelens voor me. Het deed me het volgende ontdekken;
De gevoelens en emoties die ik mocht voelen waren niet werkelijk van mezelf. Ze waren wel van mezelf, dat wil zeggen, ze kwamen uit mij en uit mijn hart. Maar ik voelde ze pas omdat ik het ergens buiten mijn lichaam voelde. Als mijn partner zich goed voelde voelde ik me ook goed. Had ze zichtbaar verdriet om wat ik haar had aangedaan, werd mijn schuldgevoel getriggerd. Meende ik in een bepaalde stemming te zijn dan zocht ik daar muziek bij en voelde de emotie die eruit kwam. Film kijken hetzelfde, tegenwoordig niet meer, maar vroeger ging je naar de videotheek en koos je een film uit waarvan je op dat moment de emotie wilde voelen.
De bijzondere vriendschap die ik mag hebben met een speciaal meisje liet mij ook emoties voelen. In eerste instantie een verlangen, daarna dankbaarheid om haar uberhaupt (let op de woordkeuze) te mogen kennen.
Ze schreef me een brief met daarin gespecificeerd wat ze voelde en waar het vandaan kwam uit haar lichaam.
Als ik iets lekker wil proeven neem ik eten tot me, als ik wil ruiken loop ik door het bos of steek een wierook stokje aan. Wil ik iets zien, dan zet ik de tv of pc aan.
Toen ging ik te rade bij mezelf, wat voelde ik en waar kwam het vandaan? Vanuit mezelf voel ik niets, ja, toen ik vandaag iets langer op mijn knieen bleef zitten voelde ik die. En toen ik mezelf gesneden had bij het scheren voelde ik dat. Maar emoties uit mezelf. Niets
De laatste jaren heb ik geen last meer van buikpijn of misselijkheid. Dan ben je lekker gezond zou je zeggen. Maar ik denk dat ik daar zo'n hekel aan kreeg dat ik dat gevoel kon uitschakelen. Altijd gedacht dat ik een sterke maag had, maar ik denk dat ik het gewoon niet wilde voelen.
Na nu alles losgelaten te hebben sta ik opmezelf. Geen hang naar sex, geen schuldgevoel naar mijn partner, geen verlangen, geen verdriet of vreugde. Het zal er ongetwijfeld zitten maar ik krijg het er niet uit. En het maakt me bang. Bang dat ik mijn partner misschien nooit meer zal voelen. Ik ben nu zelfs zo ver dat ik haar gewoon zou loslaten om haar geluk bij een ander te laten vinden. De verantwoordelijkheid naar haar en de kinderen maakt dat ik bij haar blijf.
Ik accepteer het maar even voor nu en hoop dat mijn eigen gevoel weer naar boven komt.
En dan nog het volgende;
Had ik al eens gezegd dat ik denk dat de route van ieder leven al van te voren is uitgestippeld? Gebeurtenissen gebeuren omdat het voorbestemd is?
Toen ik vandaag bij mijn vader en moeder langs ging kwam mijn moeder ineens met een gouden ring op de proppen. Pas hem eens vroeg ze. Ik dacht; wat krijgen we nu? En daarbij dacht ik, ik ben helemaal geen ringdrager. Mijn eigen trouwring draag ik niet eens alleen ceremonieel.
Het is de oude trouwring van je oom Wim, niemand wilde hem in de familie en toen heeft je vader hem gekregen van oma. Alleen is de steen weg, die wil ik nog laten maken. Hij is voor jouw...
Waarom? En mijn zus? Maar daar had ze allemaal verklaringen voor.
Ik zei; ik accepteer hem op 1 voorwaarde. Dat je de ring naar de juwelier brengt en hem om laat smelten tot een gouden hart. Even werd gevraagd naar mijn vaders toestemming en dat was oke.
Daarmee heb ik nu letterlijk mijn hart van goud. Maar het voelt nog dubbel. Wordt hun schuldgevoel nu afgekocht? Had ik niet liever liefde en aandacht ontvangen? Of kan het ook allebei? Wie hem gaat dragen? Ik weet het niet. Maar hij mag van mij nu in de familie blijven. Mijn zoon mag hem door geven aan zijn kinderen als hij die krijgt. Als was het alleen maar als symbool dat het gevoelloze wat voortkwam uit deze familie hier en nu stopt en plaats maakt voor liefde en genegenheid voor elkaar.
PS; en als ik dit schrijf moet ik even diep adem halen, alsof er een traan zit te dringen om naar buiten te komen.
Leegde kan ook iets goeds zijn, want deze kun je weer vullen. Het geeft je naast een rotgevoel ook weer veel mogelijkheden. Geef het nu niet op, vooral je relatie niet. Die is te kostbaar, net zoals het gouden ringetje/hartje. Een bijzonder geschenk, een symbool, iets wat je ouders je niet zomaar hebben gegeven.
BeantwoordenVerwijderenJij gaat heus weer voelen, jij kan heel veel geven.
De ruimte heb je nu,dat is mooi, helemaal leeg en schoon,rijn en neutraal, zoals op het plaatje, alleen moet je er nog een deurtje in maken en deze stukje voor stukje open zetten. Dan kun je hem weer kleur geven.
Net zoals bij "Die unendliche Geschichte", waar de princes één enkel wit zaadkorreltje overhoud,hetgeen het begin van een heel nieuwe wereld betekende.
Die leegde voel jij trouwens ook, dus kun jij niet zeggen dat jij geen gevoel hebt...:), hm, wat ben ik toch weer logisch :P....