Mijn partner en onze jongste waren twee dag weg. Een evaluatie in een ziekenhuis voor wat speelde nog voor de geboorte van onze jongste. Hij heeft al voor zijn geboorte hard moeten vechten en heeft daar gelukkig wat hulp bij gekregen. En nog steeds is hij erg sterk en komt goed voor zichzelf op.
Maar goed, ik had het rijk alleen met onze oudste. Een uitgelezen kans om mijn zus uit te nodigen en openheid van zaken te geven.
Mijn relatie met haar is goed, maar niet intiem. Gevoelens naar elkaar uiten hebben we gewoon niet meegekregen van onze familie. Daarom was het goed dit gesprek te hebben.
Na over eigen situatie gepraat te hebben, mijn zwager heeft serieus iets meegemaakt, kantje boord, kon ik vertellen over mijn eigen situatie. Ze schrok er niet van, integendeel. Het was heel herkenbaar voor haar.
4 jaar geleden had ze een soortgelijk gevoel gehad en had daar mijn vader direkt over aangesproken. Waarom ze nooit hoorde hoe goed ze deed? Deed ze het wel goed? Vragen hoe het met haar ging? En nog een beer op de weg; waarom krijgt mijn broer meer aandacht dan ik.
Ze ging daarbij heel ver. Maakte zelfs de opmerking; "ja, ik hoefde niet zo vroeg te trouwen". Maar ze was ook meteen geschrokken toen ze het zei toen ze zag hoe het mijn vader raakte.
Dat ik meer aandacht kreeg was toch niet helemaal waar. Ik heb me alleen nooit verzet tegen mijn vader. Ik ging gewoon onderdanig met hem mee. Volgde hem meer. Ik gaf mijn vader die aandacht, niet andersom.
De verslaving raakte al gauw op de achtergrond. Ja, dat was ook niet gek, die boekjes slingerden overal rond zei ze. Maar goed dat ik er nu aan werkte. Ook het feit dat ik de seksualiteit ontdekte bij mijn zus, alleen kijken overigens, zat mij nogal dwars. Een beer van mij dat ik dacht dat mijn zus daarom altijd een beetje een afkeer tegen mij had. Maar ze kon het zich gewoon niet herinneren. Dus zou het haar ook niet zo veel gedaan hebben. Pfff...
Nee, het gesprek ging veelal over het gedrag van mijn ouders. Weinig nieuwsgierig en zonder coaching. Een vader die was weggedoken in zijn hobby en een moeder die meer met zich zelf bezig was.
Toen ik laatst vertelde dat ik met onze jongste naar de scouting was geweest was de eerste reactie van mijn moeder; Die printer die je hier gelaten hebt doet het niet...Het deed me veel verdriet.
Maar ook leuke dingen, het was ook onze moeder die ons op dansles zette en daar heb ik in ieder geval nog steeds plezier van. Iets wat ik ook binnenkort weer wil oppakken.
Mijn vader heeft al veel gemaakt, famillieleden en vrienden verloren, weinig waardering in zijn werk, toen hij uitzag op de VUT in 1 keer een klap kreeg dat dat niet door ging omdat de regeling was afgeschaft.
Dat heeft ie allemaal zelf verwerkt, wij hebben er weinig van mee gekregen. Ook hij zat in zijn eigen wereld met een muurtje om zich heen. En dat heeft ons en naar we denken hem opgebroken.
Maar het is nog niet te laat. Geen verwijten meer hebben we afgesproken. Maar een meer begripvolle houding naar ze toe en langzaamaan proberen erachter te komen wat hun gedachten zijn.
Hoe kom je dan aan die Ritseltrommel? Een tip van een vriendin.
Om dit gedrag van onze ouders niet voort te zetten hebben zowel mijn zus als ik een andere koers ingezet. Wel aandacht gevende naar onze kinderen en vragen wat hen beweegt. Hun bijstaan en coachen als dat nodig is. Hun dingen laten doen die ze zelf willen.
Dus vandaag onze oudste even extra verwend met een bioscoop bezoek en toen we weer thuis kwamen gingen we kadootjes maken voor mijn partner en jongste. Samen gingen we er goed voor zitten en begonnen we te knutselen. Twee wc rolletjes, wat papier en in dit geval macaroni en je hebt al gauw een leuk speels instrument....;-)
Ze kwamen gelukkig al vroeger thuis en toen waren we weer met zijn vieren samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten